EY İNSAN

Ey İnsan (1)

” Hoşça bak zatına zübde-i alemsin sen”..(2)
( Kendine hoşça bak, alemin Özüsün sen )

Ey İnsan, sen nerdesin?

Hele bir bak, kendine bak, sen Sen misin?

Sen gördüklerinden; et, kemik, saç,
sakaldan mı ibaret sin?

” Bir ben vardır bende, benden içeru..” (3)

Sen Seni, senden içeri olan Kendini
buldun mu?
Hele hiç aradın mı?
Veyahut, sen Senin olmadığını, Kendini unuttuğunu, kaybettiğini fark etmedin mi?

Eğer Sen yoksan, senin yerinde olmaz, yurdunda olmaz, yönün ve yolunda olmaz.

Ey İnsan; gel, sen Sen ol!
Kendindeki cevheri bul, öz ol.
Sende yalnız kabuktan ibaret değilsin. Nasıl ki cevizde tek kabuktan ibaret değilse.
Sende’ de bir iç, bir öz var. Onu ara, Onu bul!
Senin bundan haha mühim bir sorumluluğun, ödevin yok.
Sen Sen olmazsan, sen kendi hayatını inşa edemezsin.
Sen inşa edilirsin. Başka güçler, şartlar, olaylar seni oyuncak ederler.

Harap, harabe olursun.

Sen Senden mahrum olursun.

Sen senin mahkumun olursun.

Gel, sen senden, Sana gel! Kendine gel!

Kim olduğunu bul ve bil, öz ol!

Öze bağlan’ki Öz-gür olasın.

Bu yol, senden Sana olan yol, ince ve uzun bir yoldur.
“Uzun ince bir yoldayım, gidiyorum gündüz gece.” Derken Aşık Veysel bu yoldan bahsedior. Gel sen bu yolun sırrına er;
Yol al, yol ol!

Sen Sen olmazsan, bu yolu arayıp’ da bulmazsan, senden ne ola?
Sen Sen olmadan ne iş tutarsın, tuttuğun işten ne hasıl olur?

Senin aslı vazifen bu olsa gerekmez mi?

Ey İnsan, sana asıl vazifen olan Kendini bulmak, kendinde olmakla ilgili, Hz. Mevlâna şöyle sesleniyor:
“… Dünyada unutulmaması gereken bir şey var. Herşeyi unutsan da onu unutmasan korku yok. Fakat herşeyi yerine getirsen, hatırlasan, unutmasan da onu unutsan hiç bir şey yapmamış olursun. Hani bir padişah seni bir iş için çarşıya yollasa, sen de gitsen de o işten başka yüzlerce iş başarsan, hangi iş için gittiysen onu yapmadın,
başarmadın ya, hiç bir iş başarmamış sayılırsın. Şu halde insan dünyaya bir tek iş için gönderilmiştir, maksat odur. Onu başarmadı mı hiç bir iş başarmamış demektir.” (4)

Haaa, eğer soracak olursan bu soruyu kime sorayım, kimden bir malumat alayım diye; sen kendine sor, kalbine sor, kendi kendini dinle.
Her ne ararsan kendinde ara!

Niyazi Mısr-i ye kulak verelim;
” Ben taşrada arar iken ol can içinde can imiş

Öyle sanırdım ayrıyam, dost gayrıdır ben gayrıyam “.

Bu yol uzuncadır, hemde kılıç tan keskince!

Erdal Karakuş

1. İnsan: ins kökünden, unutan varlık
anlamında.
2. Şeyh Galip, 1757 – 1799
3. Yunus Emre
4. Mevlâna; Fîhi Mâ Fîh